این که در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست و از تو حرکت از خدا برکت، به جای خود. اما قرار نیست برای ازدواج کردن بی گدار به آب بزنید و فقط به امید اتفاقات آینده پیش بروید. وگرنه حکایت شما، می شود حکایت همان کسی که حساب بانکی باز نکرده بود و دعا می کرد در قرعه کشی برنده شود!

کافیست فکر کنید که ازدواج  چیزی مثل بندبازی است که برای درست انجام دادن آن نه تنها باید به خدا توکل کنید، بلکه باید توانایی های خودتان را هم در نظر بگیرید و تا جایی که می توانید، وظیفه تان را خوب انجام دهید. در غیراین صورت اگر با کله به زمین نیفتید، قطعا لحظه های سختی را معلق بین زمین و آسمان خواهید ماند!

تجربه نشان داده که اگرچه نداشتن مشکل اقتصادی هیچ وقت ضامن سعادت خانواده نیست، اما داشتن آن می تواند منجر به بروز معضلات جدی و حتی بحران در خانواده شود. پس بهتر است تا وقتی به قول معروف دست تان توی جیب خودتان نرفته، برای ازدواج پیش قدم نشوید. حتی اگر همسر خود را انتخاب کرده اید، باز کمی دندان روی جگر بگذارید.

این به معنی آن نیست که آنقدر برای پول جمع کردن و توانمندی مالی تان صبر کنید تا موهایتان رنگ دندان هایتان شود؛ بلکه فقط نباید فراموش کنید که بی کاری و چشم به کمک پدر و مادر داشتن، با گذشت زمان می تواند آسیب های جدی به خانواده وارد کند و استقلالی را که باید یک خانواده کوچک در یکی دو سال اول به دست بیاورد، خدشه دار کند.

کمی حساب کتاب کردن این طور جاها بد نیست. ناسلامتی دیگر بزرگ شده اید. قبل از آنکه بله را از عروس خانم بگیرید و پای سفره عقد بنشینید، یک حساب سرانگشتی کنید و ببینید متوسط خرج ماهیانه شما و همسرتان (شامل اجاره خانه، خورد و خوراک، ایاب و ذهاب، آب و برق و گاز و تلفن، تفریحات سالم و...) چه قدر است.

لازم نیست همه چیز را دست بالا بگیرید، فقط حساب کنید این هزینه ها در حد یک زندگی دو نفره متوسط چقدر خواهد بود. بعد حساب کنید تنهایی یا دو تایی (بسته به این که تمایل و شرایط کار برای عروس خانم، بعد از ازدواج وجود داشته باشد یا نه) چه طور و چه قدر می توانید در ماه درآمد داشته باشید. ضمناً بیمه و پس انداز را هم فراموش نکنید. این طوری تصویر نسبتاً واضحی از چاله های احتمالی خواهید داشت و می توانید از الان به فکر پر کردنش باشید.

در عین حال باز هم می شود روی کمک خانواده ها حساب کرد. بالاخره کسی باید زیر پر و بال این دو نوگل نوشکفته را بگیرد تا بتوانند روی پایشان بایستند. اما حواستان باشد که سعی کنید زود یاد بگیرید چطور اگر دستتان را هم ول کردند، زمین نخورید!